Op een zonnige dag rij ik de terreinen van Tuincreatie Patrick Sommen in Merksplas op. Ik loop achter door en plots hoor ik een vriendelijke stem van bij het naburige huis komen. Patrick staat me op te wachten op het wandelpad waarover mooie groene planten groeien. Hij nodigt me uit voor een gesprek over zijn inspirerende verhaal, sociale tewerkstelling, kansen geven en grijpen.

Vertel eens Patrick, wat is jouw verhaal?
Hoe en waarom ben jij gestart met jouw tuinbouwbedrijf?

“Mijn professioneel verhaal start aan de tuinbouwschool in Hoogstraten. Ik studeerde hier af als tuinman, zo ging ik ook aan de slag als tuinman bij een rusthuis in Wijnegem. Nadien begon ik bij de post, als postbode, mijn ouders vonden dit een goed idee, want bij de post heb je zekerheid en stabiliteit. Na mijn uren begon ik in 1996 dan toch opnieuw met tuinonderhoud en -aanleg. Dit bleef mijn passie en ik voelde dat ik hier ook opnieuw verder in wilde gaan. Zo ben ik dan na een aantal jaren in bijberoep gestart in hoofdberoep,” vertelt Patrick.

“Ik heb altijd moeten knokken om van mijn passie mijn beroep te kunnen maken. Vanwege een aangeboren aandoening zijn mijn benen namelijk scheef gegroeid. Uiteraard heeft dit een impact op mijn mobiliteit. Dit heeft voor veel vooroordelen gezorgd, zowel in mijn eigen omgeving als bij mijn cliënteel. Al heeft het mij nooit tegengehouden in mijn droom. Ondertussen is Tuincreatie Patrick Sommen uitgegroeid tot een bedrijf met twee vaste medewerkers, Thomas en Bryan, en één vaste jobstudent, Victor, naast mezelf. We doen alles van verharding, beplanting, tuinhuizen tot totaalprojecten. Ons cliënteel bestaat uit particulieren, maar ook kleine en middelgrote KMO’s.’ zegt Patrick trots.

Wauw, je mag fier zijn op wat je hebt uitgebouwd. Hoe ga jij als persoon om met deze vooroordelen waarover je vertelt? Ik kan me voorstellen dat je daar doorzetting en kracht voor nodig hebt.

“Allereerst wilde ik vooral voor mezelf bewijzen dat ik het kon. Nu na 28 jaar, als bedrijf met personeel en in de wereld van vandaag zijn mensen wel wat toleranter geworden. Ze hebben iets meer respect, maar dat is zeker niet altijd zo geweest,” vertelt Patrick.

“Een verhaal dat me altijd zal bijblijven is het volgende. Heel wat jaren geleden ging ik langs bij een potentiële klant, een Nederlander, die zijn meestal nogal direct. Dat is natuurlijk ook een vooroordeel, maar in dit geval was het echt waar,’ lacht Patrick. Hij leidde me rond in zijn tuin en stond maar te zuchten en blazen. Op een bepaald moment vroeg ik: ‘Is er iets?’. Hij antwoorde: ‘Normaal als je een tuinman vraagt krijg je een grote gespierde kerel en hier staat een miezerig ventje met een handicap.’ Dat kwam even binnen. Maar de rondgang in de tuin ging voort en ik probeerde te bedenken hoe ik deze persoon zou kunnen overtuigen om mij het werk te laten uitvoeren. Ik stelde voor om een halve dag in zijn tuin te komen werken, nadien een koffie te drinken zodat hij kon evalueren of hij de rest van de werken door mij wilde laten uitvoeren of niet. We spraken dit zo af. Ik heb na die bewust dag 8 jaar lang zijn tuin verzorgd,” sluit Patrick af.

“En zo zijn er talrijke verhalen. De ene al met een mooier eind dan de ander. Waar ik het vooral moeilijk mee had, en nog altijd heb, is wanneer mensen voor mij beslissen wat ik wel en niet kan. Mijn missie is echt om vooroordelen om te draaien en te bewijzen dat er maar één ding is dat telt en dat is de wil om voor iets te gaan. Door dit zelf als voorbeeld te stellen wil ik andere mensen inspireren,’ vertelt Patrick. “Ik heb deze voorbeelden 28 jaar geleden zelf nooit gehad. Nu kwam ik laatst een zelfstandig schrijnwerker met een beperking tegen. Ik vind het fijn dat we nu leven in een wereld waar dit meer wordt getoond.”

Je vertelde daarnet over jouw personeel, waaronder een vaste jobstudent, Victor. Je schreef hem in voor de UNIZO wedstrijd Jobstudent van het Jaar. Jammer genoeg haalde hij het net niet, maar via deze weg willen we zijn verhaal ook graag brengen. Kan je ons hier iets meer over vertellen?

“Met veel plezier, dat was ook de voornaamste insteek van dit interview. Victor werkt sinds vorig jaar bij ons als jobstudent, voornamelijk tijdens de vakantieperiodes. Victor studeert tuinaanleg aan het VIBO in Oud-Turnhout. Hij is bij ons terecht gekomen via zijn vader. Ik herkende mijzelf in Victor en heb geen seconde geaarzeld om hem als jobstudent een kans te geven. Ik zag de goesting en ook wel de spanning in zijn ogen om bij ons aan de slag te gaan,” vertelt Patrick.

“Victor heeft een beperking, hij heeft moeite met lezen, schrijven en met zich verbaal uit te drukken. Voor ons was dit geen enkel probleem. Vanuit mijn eigen ervaring bekijk ik dit eerder vanuit opportuniteiten dan vanuit mogelijke problemen. Het is mooi om te zien hoe Victor is opgebloeid. Hij wordt door de andere jongens ook echt op sleeptouw genomen. En de klanten hebben hem ook heel graag, hij is een harde werker.”

“Uiteraard zijn er bepaalde aanpassingen nodig, maar als je hem bezig ziet vergeet je soms dat hij een beperking heeft. Dit leidt dan soms wel tot bepaalde situaties waarbij je er vanuit gaat dat hij bepaalde dingen kan terwijl dit niet het geval is. Dan zorgen we altijd samen voor een oplossing. Zo werken we bijvoorbeeld met gekleurde stickers op de zakken met mest, zodat hij ze ook kan herkennen,” zegt Patrick. “Het belangrijkste dat ik uit dit verhaal meeneem. Kansen geven is één ding, maar ze met twee handen grijpen is minstens even belangrijk. Dat heb ik zelf ook altijd gedaan en dit zie ik bij Victor nu ook, hij wil er echt 100% voor gaan en dat is de belangrijkste motivatie die er is.”

Wat een mooi verhaal, wederom iets om zeer trots op te zijn. Wat brengt de toekomst nog voor Tuincreatie Patrick Sommen?

“De zaak verder optimaliseren. Thomas één van mijn medewerkers en tevens ook mijn zoon, zal op een bepaald moment de zaak overnemen. Ik ben nu 53 en zeg altijd dat ik 51 jaar heb gewerkt alsof ik geen beperking had, nu begin ik het fysiek wel te voelen en proberen we de taken ook zo te verdelen,” verduidelijkt Patrick.

“Verder willen we Victor graag aannemen wanneer hij afstudeert. Op school hadden ze het afgeraden om hem bij een regulier bedrijf tewerk te stellen. Het is zo mooi om te zien hoe goed dit nu gaat. Jammer genoeg mag hij geen stage doen bij ons, maar vanaf het moment dat hij zijn diploma op zak heeft, is hier een plek voor hem vrij,” sluit Patrick af.

Van links naar rechts: Thomas, Patrick, Victor, Bryan