Dat we in een tijd met ongekende technologische en digitale vooruitgang moeten terugvallen op middeleeuwse methoden, namelijk een groot deel van onze samenleving platleggen, blijft een pijnlijk falen waarover in deze crisis opvallend weinig wordt gesproken. Het schaarse debat blokkeert volledig op de bescherming van onze privacy. Op zich een terechte bekommernis. Maar is het echt zo dat we met het downloaden van een corona-app en het inzetten van andere slimme technologie onze privacy helemaal opgeven voor het algemene welzijn? En hoeven die twee waarden per se met elkaar te conflicteren?

Opvallend is bovendien dat we dubbele standaarden gebruiken. We delen via apps waar en met wie we lopen, fietsen, lachen, vallen en weer opstaan. We laten iedereen meekijken (hopelijk vanaf 1 mei) wat op ons bord ligt. We facetimen, whatsappen en googlen er op los, niet beseffend wat we allemaal van onszelf te grabbel gooien. We voeren zelfs verhitte privacydiscussies op Facebook, zowat het meest privacy-schendende medium ter wereld. Het heeft veel weg van een discussie over kuisheid in een parenclub.

Is digitale technologie dan zaligmakend? Nee, het is een en-en-verhaal. Maar de combinatie van slimme technologie met andere maatregelen (zoals efficiënte contacttracing en het naleven van enkele strikte basisregels) kan er wel voor zorgen dat we middeleeuwse maatregelen kunnen vervangen door moderne. Zodat we ons sneller uit deze crisis kunnen werken. Wat faalt is onze bereidheid om die technologie toe te laten en te gebruiken. Willen wij het privacyrecht dan relativeren? Nee, integendeel! Het debat is niet vóór of tégen. Vraag is wel welke prijs we willen betalen voor die individuele vrijheid? Die mag zeer hoog zijn. Maar de prijs die we er in deze crisis voor betalen is wel waanzinnig hoog. Als we eerlijk zijn: onverantwoord hoog. Niet in het minst voor heel wat ondernemers.

Dat digitalisering overigens ook dom kan ingezet worden, bleek afgelopen week. Het Overlegcomité besloot toen dat werkgevers verplicht zijn om vanaf april medewerkers die niet kunnen telewerken, te registreren in een zogenaamde registratietool (voor meer info: klik hier). Dankzij lobbywerk moeten bedrijven alvast geen lijsten met namen van werknemers doorgeven. Al blijven we grote vraagtekens plaatsen bij het nut van de registratietool. Deze regel straft alle werkgevers die de telewerkverplichting rigoureus toepassen, maar verhelpt niets bij diegenen die dat niet doen. Het gaat duidelijk sneller met kafkaiaanse voorstellen dan met de vaccinaties.

Bart Lodewyckx
Gedelegeerd bestuurder UNIZO Limburg

reageer