Caroline Croo is tandarts, docent aan de Arteveldehogeschool en stagebegeleider. Ondanks haar drukke schema maakt ze jaarlijks tijd vrij om op humanitaire missie te gaan.

In september was Caroline met de organisatie See and Smile vzw een week in Benin, West-Afrika, samen met een team van artsen, oogspecialisten, tandartsen, kinderartsen en huisartsen. “Tijdens onze twee weken durende missie hebben we 3.416 patiënten geholpen,” vertelt Caroline. “De chirurg die cataract behandelde, heeft in één week tijd 51 operaties uitgevoerd.”

De omstandigheden zijn op missie vaak verre van ideaal: “Vaak behandelen we onze patiënten op geïmproviseerde tafels in een school. Deze keer konden we gelukkig in een medisch centrum werken. Operaties uitvoeren is echter nog steeds onmogelijk, want er is gewoon geen goede accommodatie. Als een patiënt met tandpijn komt, moeten we vaak een tand trekken omdat er geen andere medicatie beschikbaar is en we hen snel van hun pijn willen verlossen.”

Confronterende situaties

“De patiënt die me deze keer het meeste is bijgebleven, was een vijfjarig kind met necrose in de bovenkaak. We konden hem daar niet helpen en zijn mama had geen mogelijkheid om naar een ziekenhuis te gaan. We wisten dat hij het zonder verdere hulp waarschijnlijk niet zou overleven. In zulke gevallen proberen we in de korte tijd die we hebben, druk uit te oefenen op de lokale autoriteiten. Het blijft heel moeilijk om met zulke situaties om te gaan.”

Caroline merkt op dat deze ervaringen haar vaak doen beseffen hoe goed de gezondheidszorg in België is. “Wanneer ik net terugkom van een missie en iemand belt om een kleinigheid, moet ik echt even omschakelen. Mensen beseffen vaak niet in welke luxe we hier leven.”

Basale omstandigheden

“Het leven in Benin is erg primair. Alles – slapen, eten, werken – is rudimentair. Toch past je lichaam zich aan. Je eet minder, je gaat minder naar het toilet,... Tijdens het regenseizoen regende het zelfs binnen na een onweer. En omdat de wegen wegspoelen, moesten sommige artsen vervroegd terugkeren vanwege de gevaarlijke situatie op de wegen. Zo’n situaties zijn voor de mensen daar dagelijkse kost.”

Risico’s en motivatie

“Er is altijd een risico verbonden aan een humanitaire missie, ook al ga je naar een gebied zonder conflicten. We moeten voortdurend voorzorgsmaatregelen nemen om zelf niet ziek te worden. We hebben altijd HIV-tests en Epipen bij ons, want incidenten met naalden of messen kunnen snel gebeuren in zulke omstandigheden.”

Ondanks de risico’s blijft Caroline gemotiveerd. “We zijn nu al bezig met een missie, de bestemming ligt nog niet vast. De drijfveer is simpel: we willen mensen echt helpen. Misschien is het een druppel op een hete plaat, maar het is beter dan niets.”