Houdt dit dan nooit op? Telkens als de curve lange tijd plat blijft, krijgen we een heropflakkering. Waardoor net datgene wat we verlangen terug verder weg komt te liggen dan we willen. Niet helemaal verwonderlijk. Mensen zijn, naast rationele, ook emotionele wezens. Tussen weten wat we moeten doen en het effectief doen, zit een bijzonder beestje dat zich niet zomaar laat temmen. Zo ook bij de naleving van de coronamaatregelen. 

Dat deze crisis al maanden duurt, zit daar zeker voor iets tussen. Iedereen is het zat en zit op zijn tandvlees. Onduidelijkheid over het perspectief zorgt daarnaast voor oneindig veel frustratie en moedeloosheid. Het zorgt bovendien voor twee kampen. Zij die vinden dat we nu moeten volhouden en niet versoepelen en daar tegenover zij die nu zo snel mogelijk willen versoepelen, vaak omdat elke dag telt voor hun business. 

Beide standpunten zorgen voor een paradox: door te snel te versoepelen, lopen we het gevaar dat de eindmeet nog verder verschuift. Maar door té strenge maatregelen té lang aan te houden, gaan mensen vanzelf versoepelen. De uitdaging? Doordacht versoepelen in stappen, waardoor men gemotiveerd blijft om de regels te volgen. 

Een slimme mens* heeft dit ooit meesterlijk beschreven in het stekelvarkendilemma. Stekelvarkens die het te koud hebben, zoeken elkaar op, om zich aan elkaar te warmen. Als ze te dicht bij elkaar komen, prikken ze elkaar tot bloedens toe, zodat ze terug uit elkaar moeten. Maar dan krijgen ze het te koud en zoeken ze elkaar opnieuw op. Uiteindelijk belanden ze in een pijnloos evenwicht. Misschien een les voor beleidsmakers bij het opmaken van een motiverend exitplan? Het venijn zit hem, ook bij stekelvarkens, evenwel in de staart: dit evenwicht bekom je alleen maar als de meesten bereid zijn zich eraan te houden. Misschien een les voor ons allen?
 
 *Arthur Schopenhauer

Bart Lodewyckx – gedelegeerd bestuurder UNIZO Limburg

reageer