Als u binnenkort in uw straat een gitzwarte rookpluim ziet verschijnen, dan moet u niet meteen denken dat iemand de barbecue verkeerd heeft aangestoken. De kans is reëel dat één van uw buren een paar autobanden op het terras in brand stak. De vakbonden hebben namelijk een stakingsaanzegging gedaan en ‘thuisstaken’ lijkt ons de norm.

Zoals we hier enkele weken geleden al toelichtten, is de inzet van de staking de zogenaamde ‘loonnormwet’. Die zorgt ervoor dat onze lonen globaal niet méér stijgen dan in de ons omringende landen. Anders daalt onze concurrentiekracht. 

Welnu, onze economie is gekrompen met meer dan 6%. Een redelijk mens zou dan verwachten dat er even niet te hard wordt geroepen om loonsverhoging. Dat is echter buiten de vakbonden gerekend. Zij vinden het systeem van de loonnormwet niet eerlijk, omdat een minderheid van de bedrijven (6%) het in 2020 beter heeft gedaan. Dat laatste klopt ook. Maar voor die minderheid moet volgens de vakbond het hele systeem op de schop en plaats maken voor vrije onderhandelingen. 

Op zich is dat een legitieme vraag. Op voorwaarde dat je alles op de schop durft te nemen? Ook de automatische index. Want je kan het niet eerlijk vinden dat een kleine minderheid te weinig opslag kan geven, terwijl er wel de ruimte voor is. Maar is het dan wel eerlijk om de grote meerderheid van bedrijven, die de ruimte niet hebben, op te schepen met hogere loonkosten door de automatische index? Natuurlijk niet. 

En daar wringt het schoentje: vakbonden zien de loononderhandelingen als een wagen waarin alleen nog de gaspedaal werkt en de rem overbodig is. Dat getuigt van roekeloosheid. Net als een staking.
 
Bart Lodewyckx
Gedelegeerd bestuurder UNIZO Limburg

reageer