Vandaag trekt er opnieuw een betoging door Brussel, deze keer tegen de nieuwe regering. De vakbonden kunnen niet anders, zeggen ze. Ze worden immers overstelpt met ongeruste berichtjes en vragen van hun leden. Dat verbaast me niet, want ze doen er ook alles aan om die ongerustheid aan te wakkeren. De inkt van het regeerakkoord was nog niet droog, of op elke maatregel die de regering wordt genomen, wordt met scherp geschoten. Als de maatregel een verworven recht aanvalt, is hij per definitie asociaal en als het een maatregel is die werkende mensen ondersteunt, dan wordt hij onmiddellijk geminimaliseerd. De conclusie is duidelijk: alle oppositie tegen deze regering is welkom.  Arizona kreeg van de vakbonden al een koosnaampje: de “afbraakregering”.

Ik sta er elke keer weer versteld van hoe alle nuance uit het debat wordt gehaald. UNIZO noemt deze regering geen afbraakregering, wel een hervormingsregering. Vele van de maatregelen waar de vakbonden nu tegen mobiliseren, zijn net maatregelen die ervoor moeten zorgen dat onze kinderen en kleinkinderen ook nog pensioen en ziekteverzekering zullen kunnen genieten. Nergens hoor ik vertellen welke maatregelen dan wél genomen moesten worden om onze pensioenen betaalbaar te houden. Als het ABVV beweert dat het probleem niet is dat sommige pensioenen te hoog zijn, maar dat andere te laag zijn, dan maken ze hun leden blaasjes wijs. Je mag de mensen geen gouden bergen beloven wanneer je dat niet kan waarmaken. Alle begrip voor mensen die nu aan het einde van hun loopbaan zijn en ongerust zijn. Maar ik heb weinig begrip voor mensen van 25 die mee betogen omdat ze langer zouden moeten werken. 

De vakbonden gebruiken heel wat argumenten om mensen op te roepen vandaag te gaan betogen. Ik kan een lijstje maken van argumenten die maar halve waarheden of hele leugens zijn. Ze hekelen dat er op pensioenen 2,4 miljard wordt bespaard en op werkloosheid bijna 2 miljard, maar ze zeggen er niet bij dat ook de OESO en de Europese Unie ons dwingen om de uitgaven van de sociale zekerheid op orde te krijgen. Ze zeggen ook niets over de uitgaven voor de ziekteverzekering die de dans ontspringen. Ze klagen aan dat mensen na twee jaar geen werkloosheidsuitkering meer mogen genieten. Maar is een werkloosheidsuitkering er niet net om de overgang tussen twee jobs mogelijk te maken? Voor wie na twee jaar – op een krappe arbeidsmarkt – nog altijd geen job heeft gevonden kan de VDAB niets meer doen. Andere instanties, zoals het OCMW, hebben daar dan inderdaad betere instrumenten voor, en ja, ook een financiële prikkel is dan aangewezen. Als het gaat over de stijging van het nettoloon van werkende mensen, dan wordt dat weggezet als weinig en pas vanaf 2027. Het gaat wel over een lastenverlaging voor de werkende mens van 1,5 miljard euro. Ik kan zo nog een tijdje doorgaan. Mijn punt is: in plaats van aan te geven waar maatregelen om sociale redenen eventueel bijgestuurd zouden moeten worden, halen ze de bazooka boven om het ganse regeerakkoord aan flarden te schieten. En zo maken ze hun eigen mensen inderdaad bang. 

Hoe nu verder na vandaag? Enkele tienduizenden zijn dan zonder nuance door Brussel getrokken en hebben op zijn minst voor een topdag bij de Brusselse horeca gezorgd. Maar vandaag is er geen enkel probleem opgelost. Laat ons in plaats van te roepen en schelden een correcte analyse maken van wat nodig is en wat mogelijk vermijdbaar zou moeten zijn. Laat ons daarover als sociale partners met de regering in overleg gaan. Maar eisen dat bepaalde bevolkingsgroepen tien jaar eerder op pensioen mogen blijven gaan dan alle andere of dat wie werkt niet veel meer rechten opbouwt dan wie dat veel minder doet, dat gaat ons niet verder brengen.

Danny