Elke week serveert Danny Van Assche, gedelegeerd bestuurder van UNIZO zijn kijk op diverse actuele thema's die voor jou als ondernemer impact hebben.

Lastige kinderen

België is het land van Magritte. En soms moet dat eens heel duidelijk gemaakt worden. Het nieuws van deze week overtreft de kunstenaar vlotjes in zijn surrealisme. Wat is er gebeurd? Toen tienduizenden zelfstandigen de deuren moesten sluiten door de uitbraak van de coronapandemie, zorgde de federale overheid ervoor dat deze mensen een vervangingsinkomen konden genieten. Wanneer je dat overbruggingsrecht aanvroeg, moest je aangeven of je kinderen ten laste had of niet. Gezinnen konden immers op een hoger overbruggingsrecht beroep doen. Aanvankelijk lag het zo’n 350 euro per maand hoger, en bij de verdubbeling van het overbruggingsrecht werd dit een kleine 700 euro. Het was een hectische tijd en alles moest voor een massa aanvragen zeer snel vooruit gaan. We hebben de overheid terecht bedankt voor het knappe werk dat ze toen voor elkaar kregen.

Allemaal ver verleden tijd, denken we dan. Tot er plots brieven in de bus vielen die een deel van dat overbrugginsrecht terugeisen. Dat kan uiteraard. UNIZO heeft er geen enkel probleem mee dat zelfstandigen die een recht opeisen waar ze geen recht op hebben, dit ook moeten terugbetalen. Maar wat was nu de reden van de eis? Men had onterecht een verhoogd overbruggingsrecht genoten, terwijl men geen kinderen ten laste heeft. Dus terugbetalen. Voor bijvoorbeeld een horecazaak, die zo’n twee jaar plat heeft geleden, is dat een bedrag dat gauw oploopt. Geen 500 euro, maar 10.000 euro of meer. Maar wacht even, hoe kan je nu kinderen ten laste claimen als er geen kinderen zouden zijn? Wel, ze zijn er wel degelijk. Maar de overheid beschouwt – voor dit overbruggingsrecht wel te verstaan – kinderen alleen ten laste als ze op naam van de zelfstandige zijn ingeschreven bij de mutualiteit. Tiens, doet dat er dan toe? Totaal niet. Waarheid is dat geen kat weet op wiens naam de kinderen bij de mutualiteit zijn ingeschreven. Ik ben het voor mezelf even nagegaan. Mijn ene dochter staat op mijn naam en mijn andere dochter op naam van mijn vrouw. Waarom? Puur toeval. Het ene kantoor was toen open en het andere niet. Voilà, volstrekt willekeurig. Dus daar mag je dan toch geen beleid van laten afhangen?

Vanuit de zelfstandigenorganisaties adviseerden we dat kinderen ten laste gewoon zijn wat ze zijn: uw kinderen die bij u inwonen. Die koters die er ’s morgens bij het ontbijt bij zitten en die ’s avonds bepalen wat er op TV gekeken wordt. De kinderen waarvoor u het schoolgeld betaalt, hun kleren, hun fiets en het scoutsabonnement. De minister antwoordde nog dat het tijdens de coronaperiode nog verduidelijkt werd dat het wel degelijk over de kinderen bij uw mutualiteit moest gaan. Maar eerlijk gezegd, daar gaat het niet om. Als mij gevraagd wordt of ik kinderen ten laste heb, dan zeg ik altijd ja, namelijk twee. Ik heb er nog nooit aan gedacht of die wel op mijn mutualiteit staan. En in de periode dat het land plat lag en vele zelfstandigen hun zaak voor hun neus zagen verdampen, zal die reflex er al helemaal niet geweest zijn. UNIZO is grote voorstander om op te treden tegen fraudeurs. Maar wie kinderen ten laste heeft en daar een hogere uitkering voor kreeg, is in zijn recht en is geen fraudeur. We rekenen erop dat ook de minister dit inziet. We kregen gisteren van Volksgezondheid te horen dat de coronapandemie nu ook officieel voorbij is. Wel, laat ons die bladzijde ook echt omslaan. De middelen voor de kinderen zijn goed besteed.

Danny