Elke week serveert Danny Van Assche, gedelegeerd bestuurder van UNIZO zijn kijk op diverse actuele thema's die voor jou als ondernemer impact hebben.

Samen met de hele wereld kijken we vol bezorgde spanning uit naar de resultaten van de Amerikaanse presidentsverkiezingen op 5 november. Wint de redelijkheid of de waanzin. We stellen ons vaak de vraag hoe het zo ver is kunnen komen dat de Amerikanen voor de tweede keer iemand tot president zouden kiezen die liegt, fraudeert en openlijk de staat ondermijnt. Het antwoord is blinde polarisatie. Mensen bevinden zich zo extreem in één van beide kampen dat elk compromis onmogelijk is. In de meeste gezinnen geldt politiek als hét verboden onderwerp bij de Thanksgiving-kalkoen.

Twee gebeurtenissen van vorige week baren mij enorm veel zorgen. Is ook België, als land van het vleesgeworden compromis, of Vlaanderen, dat pragmatisme heeft uitgevonden, vatbaar voor dit soort onredelijkheid. De gebeurtenissen in Gent doen me het ergste vrezen. Er is uiteraard niets mis mee dat mensen luidkeels hun politieke mening uiten, integendeel zelfs. Dus applaus voor alle supporters van Groen en Vooruit dat ze opkomen voor hun gedacht. Maar de manier waarop? Een respectabele politica als Anneleen Van Bossuyt wordt uitgefloten, terwijl ze alleen maar haar politiek recht uitoefent. De N-VA werd weggezet als het einde van de beschaving, op een manier waar Magnette van kan leren. Het culminatiepunt was een taart met “Fuck N-VA”. Opkomen voor de eigen overtuiging is fantastisch maar het demoniseren van de tegenstander is dat niet.

Er was nog een gebeurtenis van vorige week die mij naar adem deed happen. Vlaams minister van Werk, Zuhal Demir, kondigde hervormingen bij de VDAB aan. Niets mis mee, natuurlijk. Er gaat immers één en ander over in het regeerakkoord. Maar opnieuw is het de manier waarop. In “De Tijd” kondigt ze aan dat de raad van bestuur wordt “gedecimeerd” en dat de voorzitter wordt opzijgezet. Nochtans hadden de sociale partners zelf al vóór de verkiezingen voorstellen gedaan om de VDAB te hervormen (en veel meer dan de raad van bestuur) en liep het mandaat van de (zeer voortreffelijke) voorzitter eind dit jaar gewoon af. Opnieuw zit het hem in de woordkeuze. Maar nog erger is dat er vooraf geen enkel contact, geen kennismaking, laat staan overleg was met de werkgeversorganisaties en de vakbonden. Het Vlaams regeerakkoord belooft nochtans zwart op wit dat deze betrokken zullen worden in de voorbereiding én in de uitvoering van het arbeidsmarktbeleid. Ons sociaaleconomisch beleid is er een waar draagvlak wordt gezocht en in Vlaanderen lukt dat tot nog toe zeer goed. Waarom dan opnieuw kiezen voor polarisatie in plaats van voor overleg? In Nederland roemde men altijd dat “Poldermodel”. Het heeft hen ver gebracht, sinds dat niet meer gevolgd wordt.

Het is niet aan UNIZO om coalities te maken, en nog minder om voor of tegen om het even welke partij te zijn. UNIZO speelt wel een belangrijke politieke rol in onze samenleving. Als sociale partner zijn we de stem van de ondernemers en daar vragen we respect voor, net zoals we respect opbrengen voor andere belangen. Laat de ideeën rustig met elkaar botsen, maar altijd met open vizier en met de intentie om samen beleid te maken. O ja, wij botsen zeer vaak met de vakbonden, en zij met ons. Maar uit onze mond geen “fuck ABVV” of weigering om te overleggen. Integendeel, hoe lang het palaveren rond de tafel soms kan duren, de meest duurzame oplossingen komen van daar. Het Vlaams model van sociaal overleg bewijst dat ondertussen al 40 jaar.

Polarisatie is de weg naar Trump. Dat willen we niet. Stop met polariseren en blijf praten.

Danny