Ik had een afspraak met een ondernemer, werkte enkele dossiers af, had een interne meeting en legde samen met mijn communicatiemedewerker de laatste hand aan een persbericht. Ja, ik was aan het werk. Omdat er werk is. Omdat er oplossingen nodig zijn.

Ik ben 38. Nog heel wat jaren te gaan tot mijn pensioen. En of dat pensioen er binnen 30 jaar nog is? Een groot vraagteken. Al van op de schoolbanken hoor ik: “Je werkt voor het pensioen van je ouders en tegen dat je zelf met pensioen gaat, mag je voor je eigen pensioen werken.” Dat klinkt weinig bemoedigend. Maar ik werk. Met geestdrift!

Werk zorgt voor vooruitgang. Voor een sociale zekerheid die één van de meest solidaire systemen ter wereld is. Eigenlijk hebben we het best goed. Ja, de belastingen zijn hoog. Maar ons onderwijs is toegankelijk en staat hoog aangeschreven, vrouwenrechten zijn gegarandeerd - ook dat is allesbehalve vanzelfsprekend - en we hebben een gezondheidszorg waar velen in de wereld jaloers op zijn. In het kleine land dat we zijn, gebeurt baanbrekend onderzoek en zetten bedrijven, kmo’s en hun medewerkers elke dag hun schouders onder een sterke economie en leefbare samenleving. Want vooruitgang komt niet vanzelf – die maken we samen.

Ik staak niet. Ik kies ervoor om te werken. Niet alleen voor mijn eigen toekomst of de generaties die vandaag op pensioen gaan, maar ook voor de generaties na mij. Want als we enkel staken, wie bouwt dan verder?

De realiteit is wat ze is: ons land sleept een financiële kater met zich mee. Het is in ieders belang om die aan te pakken. Niet door vast te houden aan wat is, maar door mee te denken. Mee te werken. Mee oplossingen te zoeken. Want zonder werk, zonder vooruitgang, zonder ondernemers, zonder werknemers, is er straks geen pensioen meer te verdelen.

Dus nee, ik staak niet. Ik werk. Omdat stilstand geen oplossing is.

Elke Tielemans