“Een derde van mijn agenda moest gevuld zijn om break-even te draaien.“
Van kleins af aan was zijn interesse in medische zaken al springlevend. Zijn vader, een huisarts, zou wel eens een genetische factor kunnen zijn voor die fascinatie. En als je die mixt met een rijkelijke portie dierenliefde, dan weet je dat een zesjarige Steven De Smedt dierenarts wil worden en dat ook gewoon doet. Maar het beroep van dierenarts staat niet stil en staat voor grote uitdagingen.
“Ik ben focus me op gezelschapsdieren zoals katten, honden en knaagdieren. Het is de combinatie van dieren genezen en het dagelijkse contact met hun baasjes die het voor mij doet”, begint Steven. De variatie in mijn beroep is boeiend. Mijn agenda staat vol met katten, honden, konijnen en regelmatig al eens een kip. En tegelijkertijd ben ik arts, chirurg, anesthesist, analyseer ik stalen en verhandel ik medicatie.”
Hoe het begon
In 2010 behaalde Steven officieel zijn diploma dierengeneeskunde, maar een job vinden was toen een helse zoektocht. “We stonden met 10 dierenartsen in de rij voor dezelfde vacature. Uiteindelijk bemachtigde ik een plek in een bestaande dierenartsenpraktijk. Ik klopte lange dagen en ik draaide mee in de wachtdienst voor een allesbehalve aantrekkelijk loon. Na vijf jaar begon ik serieus na te denken. Met de hulp van een boekhouder stippelde ik een financieel plan uit: een derde van mijn agenda moest gevuld zijn om break-even te draaien. Dat was een haalbare kaart. Dankzij de steun van mijn ouders kon ik een lening aangaan om de nodige investeringen te dragen.”
Met goodwill van de verhuurster kon Steven het standaard winkelpand verbouwen tot zijn eigen dierenartspraktijk. Een betonnen muur voor een veilige radiologische ruimte en enkele Gyproc-wanden maakten de praktijk klaar voor gebruik. De patiënten en cliënten mochten komen. “In het begin heb ik soms met mijn vingers gedraaid. Ik ben toen beginnen flyeren op de zondagsmarkt bij iedereen met een viervoeter aan de lijn en ook de klassieke postbedeling in de gemeente heeft er toe geleid dat mijn agenda vol liep. Mijn minder gevulde agenda in het begin is nooit een financieel probleem geweest, omdat we toen nog bij mijn ouders woonden.”
Voor dierenartsen is er vandaag werk genoeg
“Waar we vroeger moesten strijden voor een job, liggen de jobs nu voor het rapen voor de afstuderende dierenartsen,” vertelt Steven. Er is absoluut werkzekerheid. Momenteel staan er zeker 60 vacatures voor dierenartsen in gezelschapsdieren open. Ook bij mij staat al meer dan een jaar een vacature open trouwens. Slechts 1 kandidate solliciteerde. Ik wou haar aanwerven, maar ze haakte toch nog af en besloot om te gaan doctoreren. Het wordt soms anders gecommuniceerd: maar er is dus zeker werk genoeg voor een dierenarts. De tijden zijn anders en de generatie dierenartsen van vandaag en morgen stellen meer hun grenzen in hun work-life balance waardoor er meer dierenartsen nodig zijn. Die extra nood is bovendien toe te schrijven aan de toename in zorg. De mogelijkheden in de diergeneeskunde zijn vandaag helemaal anders waardoor we dieren veel intensiever kunnen helpen, maar waardoor ze uiteraard ook minder snel geëuthanaseerd worden.“
Het streven naar continue zorg voor elk dier op elk moment van ziekte knaagt aan de work-life balance.
Beroep uit balans
“De work-life balance van een dierenarts is en wordt een uitdaging voor de toekomst”, gaat Steven verder. “De oudere generaties werkten de klok rond en de generatie van morgen kiest nu resoluut voor vrije tijd. Dat botst met de permanente beschikbaarheid van het beroep. Het streven naar continue zorg voor elk dier op elk moment van ziekte knaagt aan die balans. Uit een welzijnsenquête van SAVAB Flanders (Small Animal Veternary Association Belgium) waarvan ik secretaris ben, blijkt ook dat veel dierenartsen kampen met burn-out of en suïcidale gedachten. Een tweede zelfstandige dierenarts in mijn eigen praktijk is ook voor groot stuk de reden om aan mijn eigen work-life balance te werken.
Dierenverpleegkundige gevraagd
Het aanpassen van het statuut van dierenartsassistent naar dierenverpleegkundige zou een stap in de goede richting kunnen zijn om het beroep van dierenarts te ontlasten. “Een dierenartsassistent mag bijvoorbeeld geen injecties geven waardoor het moeilijk is om als dierenarts bepaalde handelingen door te geven”, legt Steven uit. “Net zoals in de humane geneeskunde, zou het statuut van dierenverpleegkundige het mogelijk kunnen maken om taken zoals bloedafnames of het plaatsen van een katheter door te geven aan een dierenverpleegkundige, maar daarvoor moet de wetgeving aangepast worden.”
Emotie versus afstand houden
Een dierenarts zonder huisdieren? Steven is het in ieder geval niet. Katten Odille en Guust en hond Casper huis voelen zich koning te rijk in Heist-op-den-Berg. Steven behandelt ze ook zelf, al is dat geen evidentie. “Bij je eigen dieren ben je emotioneler en sluipt er gemakkelijker twijfel in. Een van onze katten was ziek. Toen ben ik langs geweest bij een collega omdat ik twijfelde aan de röntgenfoto’s. Mijn collega bevestigde mijn diagnose en behandeling, maar onze kat heeft het toen helaas niet gehaald. De valkuil is dat je snel geneigd bent om direct aan ernstige scenario’s en verregaande behandelingen te denken en de eerste stappen overslaat. Bij andere patiënten ben je kordater, minder emotioneel betrokken, en is het makkelijker om afstand te houden.
